Klątwa burzy

Mercy ma talent do pakowania się w tarapaty. Kiedy jako partnerka alfy stada wilkołaków objęła ochroną mieszkańców Tri-Cities, uczyniła z siebie i swoich najbliższych cele – i to takie rozpoznawalne i stosunkowo łatwe do namierzenia. Tym razem na barkach watahy spoczęła odpowiedzialność za bezpieczeństwo przedstawicieli rządu, pragnących spotkania z przedstawicielami Pradawnych. A nie może ono być łatwe – obie strony zaczynają z bagażem wzajemnych pretensji i uprzedzeń, nie darzą się zaufaniem. Nie wykazują też skłonności do ustępstw – jednak od czegoś trzeba zacząć, jeśli ma być mowa o jakiejkolwiek pokojowej koegzystencji. Jakby nasza kojotałaczka miała mało zmartwień na głowie, po Tri-Cities zaczynają się panoszyć parające się czarną magią wiedźmy, odpowiedzialne między innymi za przemianę stadka miniaturowych kózek w zombie. Mercedes i jej mąż, Adam nie zamierzają pozwolić na to, by ktokolwiek uprawiał mroczne obrzędy na ich terenie i rozpoczynają żmudne, czasami nieprzyjemne polowanie.

Patricia Briggs ponownie pokazała, że wciąż potrafi stworzyć świeżą, zaskakującą i przykuwającą uwagę historię. Wykorzystując zdawałoby się znane już wszystkim schematy i elementy wykreowanego przez siebie świata, umiejętnie je wzbogaciła oraz zmodyfikowała ich charakter, nadając im zupełnie nową wartość. Motyw wiedźm i ich magicznych praktyk pojawiał się w serii już wielokrotnie, głównie za sprawą współpracującej z watahą wiekowej Elizawiety, jednak nigdy nie doczekał się aż tak szczegółowej ekspozycji. Tym razem autorka drobiazgowo i ze szczegółami przybliżyła czytelnikom tych mieszkańców nadprzyrodzonego świata, pokazując przy tym, ile zła potrafią wyrządzić pozbawione empatii, ambitne jednostki, obdarzone ponadprzeciętnymi zdolnościami lub mocą. Spośród wszystkich wątków powieści, to właśnie ten związany z czarną magią robi największe wrażenie, poruszy najczulsze struny w czytelniku i na długo zapadnie w pamięć.

Nie znaczy to wcale, że inne aspekty powieści są gorsze, bowiem zaserwowana nam przez Briggs mieszanka zasługuje na najwyższe uznanie. Czytelnik będzie świadkiem delikatnych politycznych pertraktacji, pokonywania zadawnionych uprzedzeń, tworzenia nowych sojuszy (i zrywania starych), tajemniczych rytuałów, a także krwawych i brutalnych potyczek, w których trup ścieli się gęsto. Wszystko to z kolei prowadzi do naładowanego akcją, dramatycznego i poruszającego finału, po którym Mercy i jej najbliżsi nigdy już nie będą tacy sami.

W Klątwie burzy autorka postanowiła odsłonić kolejny rąbek tajemnicy dotyczący kojociego dziedzictwa Mercedes, jednak poza tym wątkiem można uznać, iż protagoniści nie odbiegają od kreacji ukształtowanych już w poprzednich tomach. Ich portrety pozostają spójne, reakcje wiarygodne zaś metody działania uzasadnione przez okoliczności. Za to ponownie niejedną niespodziankę zaserwują nam bohaterowie poboczni, z osobą okaleczonego wilkołaka Sherwooda na czele. Jego historia idealnie wpasowuje się w atmosferę Klątwy burzy, stanowiąc jej uzupełnienie oraz czyniąc rozgrywające się na oczach czytelnika dramaty jeszcze bardziej przejmującymi.

Klątwa burzy to solidnie napisany tom – co wcale nie jest łatwe przy tak rozbudowanej, wielotomowej serii. Autorka idealnie wyważyła proporcje między dialogami i opisami, pogłębianiem obrazu wykreowanego przez siebie uniwersum oraz żyjących w nim istot i scenami dynamicznej akcji. Wszystkie elementy świetnie do siebie pasują, uzupełniają się, by stworzyć przemyślaną, spójną całość. Lektura tej powieści to prawdziwa gratka dla wszystkich fanów Mercedes Thompson, którzy po jej zakończeniu raczej nie będą rozczarowani.